Ağır İmtihan Üzerine Kişisel Bir Değini, Edebiyat, Misafir Köşesi

Nihan ÖZEBEOĞLU yazdı...

Hikayecilik adına kesretten yana imtihana tabi tutulduğumuz bir adet acayip modern çağda yaşıyoruz. Bu bolluğun sepetler dolusu iyi yönü olduğu gibi bir o kadar da menfi tarafı var. Peynirle kâğıt havlu aldığımız marketlerin seyyar alışveriş reyonları birbirinden ilginç ve her açıdan ucuz anlatılarla dolu. Şüpheye düşüyor, hayal kırıklığına düşüyor insan. İyi yazılmış öykü metinleri bulmak define sandığına denk gelmeye benziyor ve işini bilen okuyucu bulur bulmaz sımsıkı yapışıyor. Bunca vasıfsız kelimenin içinde vasıflı olanlara tesadüf edince insan, tam da benim yaptığım gibi olmayan kanatlarını çırpıp semaya havalanıyor. Nilüfer Ateş Hanımefendinin kaleme aldığı Ağır İmtihan isimli eser altmış sayfalık cüssesine inat kötülere meydan okuyan, Türk edebiyat camiasının geri kalanına "Ben de varım," diye edepli edepli seslenen türden. Kitabı okuyucusu için eşsiz kılan özelliği tertemiz üslubu. Hüznü yazmayı istemek, drama niyet etmek elbet kolay amma velakin zor olan kısmı yazarın bunu nasıl yapacağı ile başlıyor. Sabun köpüğü hüzünlerden, şımarık şehir yazmalarından, hepsi birbirinin aynı TV yapımlarının kopya acılarından bunalan Türk okuru için, Ağır İmtihan kabuk tarçınlı lohusa şerbeti ya da mürdüm eriği hoşafı gibi oluveriyor. Hem bir solukta bitiyor hem de kitabın sonunda gelen gözyaşları okuyucusunun dünya çamurundan kararan kalp odacıklarını pürü pak ediyor.

Yazmak benim nezdimde sihir yapmaya denk. Yazar olan da kanaatimce bir nevi sihirbaz. Bu noktadan bakıldığında, Nilüfer Ateş Hanımefendi bizzat kendi mutfağında pişen kelimelerini mahir bir yolla yoğurup okuyuşunun hem aklını hem de kalbini ustalıkla çalıyor. Misal, "Dev bir şatoyu andıran bu yatakhanede artık hepimiz kırpık birer Rapunzel gibiydik." derken ya da "On bir yaşında arabesk, on yedi yaşımızda pop dinleyecek kadar olağandı hayatlarımız." diye hicvedip okuyucusuna hayıflanırken ağır ama kararlı adımlarla günümüz edebiyat dünyasında adından söz ettireceğinin haberini veriyor.

Yazarla ilgili göze çarpan bir diğer husus Nilüfer Ateş Hanımefendinin küçürek metin yazmaktaki başarısı. Her gün sosyal medya ve diğer kanallar vasıtasıyla gördüğümüz başarısız örnekler, adı geçen metin türüne dair okuyucusunun inancını azaltır gibi olsa da yazar tam da burada okuyucusunun imdadına yetişip derdine derman oluyor. Kitaptaki kırk birinci sayfadaki Laylay ismindeki küçürek metin fikrimce türünün içinde en iyilerinden. Hem arı bir Türkçe ile yazılmış hem de tertemiz Kars şivesi barındırıyor. Ek olarak, verdiği his toprak kokulu seher vaktininkine denk. "Ruhsar gelin onyedisinde. Ebe kadın bu sabah kundaklayıp verdi Nevruzunu eline." diye başlayıp asgari on on beş cümle sonrasında da hikâyeye son verip okuyucunun gözünden yaş akıtmak kolay olmasa gerek. Büyük başarı. Bu vesileyle bir kez daha takdir ve teşekkür ediyorum kendisine. Hem çağdaşı bir yazar hem de kalemini seven bir Türk edebiyatı okuyucusu olarak.

Nilüfer Ateş hanımefendi ile ilgili bir diğer takdire şayan durum, eserinin bir adım hatta birkaç adım gerisinde durmayı başarabilmesi. Son yüzyılın haşarı ve hızlı tüketen okuyucusuna bu denli görünmez olmayı başarabilmek, nümayişin geri kalanını eserine ve kalemine devredebilmek ender rastlanan türden ve bir hayli mucizevi. Malum, bu devasa görsel kirliliğin içinde has olana ulaşmak ya da has durmak anca er kişinin işi. Er olmanın da cinsiyetle değil baştan başa yürekle alakası var.

Ağır İmtihan'ın Türk Edebiyat camiasında hak ettiği değeri bulması ve yazarın heyecanını yitirmeden yine duru hikayeler kaleme alması temennilerimle. Çünkü,

Ağır İmtihan okumak gökkuşağının bitiminde bir kazan dolusu altın bulmak gibi.

Ağır İmtihan

Nilüfer Ateş

Ötüken Neşriyat

2024 İstanbul