Balzac’ın Vadideki Zambak’ı, Edebiyat, Faik ÖCAL

Seni kalbime gömdüm Madam. Hiç kimse seni kalbimden çıkaramaz. Adresini yitirdim. Başkası olmayacak hayatımda. Eski, kırık dökük bir ayna olup çıkıyorsun karşıma. Bana aslımı, özümü gösteriyorsun. Senin eski aynanda iki benzer özelliğimiz olduğunu görüyorum: Acı ve yalnızlık. Acıydı bizi bir araya getiren, yalnızlıktı bizi birbirine yaklaştıran. Acımız ve yalnızlığımızdı bizi diğerlerinden ayıran. Acımızın ve yalnızlığımızın çocuğuydu platonik aşkımız. Ben platonik aşkın bu tarafında yaşama uzaktım, sen öbür tarafında ölüme yakındın. Belki de bizi bir araya getiren neden de buydu: Yaşam uzaklığı ve ölüm yakınlığı. Ben yolun başında seni arıyordum, sen yolun sonunda beni terk ediyordun. Bu ikimizin gerçekliğiydi ve bu gerçeklik bize yetmiyordu.

Sen Vadideki Zambak'tın Madam, bense Paris ikbali. Acı ve mutsuzluk kuşatmıştı Vadideki Zambak'ı. Ayaklarımın altında bilgi basamakları, dost nasihatlerin ve iç yakıcı vasiyetin. Hiçbir şey istediğimiz gibi olmuyordu Madam. Geceleri yalnız kaldığımda aşk aynası bir daha, bir daha ellerimden düşüp kırılıyordu.

Sen gittin ve ardında kırık dökük bir aşk aynası kaldı Madam. Beni bağışlar mısın yaşlı gözlerinle. Ellerimi tutar mısın bir başka kadının elleriyle. Beni yeniden doğurur musun, anne sevgisi ve saflığıyla. Beni doğur ve öldür Madam. Başkalarına bırakma. Başkalarının acıları benzemiyor bizim acımıza. Gel ve kırık aşk aynasının parçalarına toplamama yardım et. Sensiz toplayamam. Sensiz ben bir hiçim. Sensiz bir tarafım hep yarım ve eksik kalacak.

Aşk aynasında kendimi gördüm ve düştüm. Yaşamımda senin ölümünü, ölümünde kendi yaşamımı gördüm. Artık biz bir bütündük. Yaşamımla sana geldim, sona geliyordum; ölümünle beni bir arada tutuyordun, tamamlıyordun.

Aşk aynasının parçalarını topluyorum, kalbime bastırıyorum. Kalbimi böyle susturabiliyorum Madam. Yokluğunun dayanılmaz olduğu gecelerde bunu hep yapıyorum bir başıma. Aşk aynasının parçalarını hayat yoluna seriyorum, seni daha yakınımda tutmak ve hissetmek için.

Sensiz çektiğim acılar için beni bağışla Madam. Acı çeken bir kalp için toprağın altında ya da üstünde olmak, fark eder mi? Adımlarım küçülüyor Madam. Paris'in göbeğinde hiç bu kadar yalnız olmamıştım. Adımlarım küçülüyor ve ben dışarıya çıkacak bir yol, başkalarına açılacak bir pencere bulamıyorum.

İsminin Henriette ya da Hanska olmasının bir önemi yok Madam. Ben seni Vadideki Zambak olarak sevdim, burada ve ötelerde, her daim. Ben seni kodlayıp kalbime gömdüm bir başkası olmaksızın. Ben senin kalbimdeki adresini unuttum, işime böylesi geldiği için. Benden başkası yerini bulamaz kalbimde. Bense yaşam ve ölüm arasında ikbalini yitirmiş bir acizdim.

Sadece seni sevdim Madam. Senin için yaşadım ve senin için öldüm. Bunu sadece siz biliyorsunuz Madam ve bir daha söylüyorum: İsminin de, adresinin de hiçbir önemi yok. İsimsiz ve adressiz olarak kalacaksın kalbimde. Aşk aynasının parçalarıyla kalbimi her kanırttığımda ötelerde, sizi biraz daha isimsiz ve adressiz kılacağım Madam.

Vadideki Zambak
Honore de Balzac
Çev. Volkan Yalçıntoklu
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
328 sayfa
İstanbul, 2019