Osmanlıca Dergisinin Nisan, 2015 Sayısı Yayımlandı, Dergi, Dergihaber

Kapağa taşıdığımız başlıktaki cümle dikkatinizi çekmiştir. Çünkü bu cümleyi hep "İstikbal Göklerdedir" olarak duymuş ve okumuştuk. Eğer dikkatinizi çekmediyse de biz burada tekrar hatırlatalım istedik. Evet, "İstikbal Köklerdedir".

Bunu bu tarzda ifade etmekten kastımız, dikkatleri köklerimize, bize, bize ait olana çekebilmektir. Zira toprağı yani kökü olmayan ağacın gövdesi, dolaysıyla meyvesi yani istikbali de olmayacaktır. Kendini bulamayan ve bilemeyen elbette bir varlık ortaya koyamayacak, dolayısıyla ne kendisine ne de bir başkasına faydası olmayacaktır.

Cemil Meriç diyor ki: "Milletin ana vasfı devamlılıktır." Dilde, terbiyede, gelenekte devamlılık. Dil; medeniyetin, hafızanın, millet olabilmenin ana vasfıdır. Bir toplumdan dilini alırsanız, o toplumun milliyetini, medeniyetini, hafızasını da almış olursunuz. Bir toplumun diline kastederseniz, o toplumun dinine, kültürüne, sanatına da edebiyatına da kastetmiş olursunuz

Siz de takdir edersiniz ki kökünden ayrılmış/koparılmış bir ağaç, ancak odun olur. Fakat kökleriyle toprağına/kendi öz benliğine sımsıkı sarılan bir ağaç, yemyeşil kalmakla birlikte pek çok ter u taze meyveler ve nesiller koyabilir ortaya.

Milletler de her ürettiğinin üzerine yeni şeyler koyabilmekle zamana karşı yenilenir, ilerleyebilirler. Kendi hafızasını kaybetmiş bir insan bir anda bir hiç haline gelebildiği gibi, milletler de hafızalarını yani devamlılıklarını kaybetmekle bir hiçe dönüşebilirler. Kendileri olmayan yabancı unsurların tahakküm ve tasallutuna maruz kalabilirler. Hafızasını/benliğini yitirmiş bir millet, artık kendisi olmaktan bahsedemez ve tarih sahnesinde yer tutamaz. Bunlara misaller çoktur.

Tarihte yer tutmuş, kendisi ve dünya için umut olmuş bir devletin torunları ve mirasçıları, böyle bir hale asla giremezler ve girmemelidirler. Bunun tek yolu var, o da köklerine sahip çıkmaktır. Kendisini tarihine, kültürüne, mazisine, birikimine götürecek en iyi ve kısa yol olan Osmanlı Türkçesi ile muhatap olmaktır.

Bu ay mülakat aldığımız Prof. Dr. Hayati Develi, ilginç bir yaklaşım getirerek Cemil Meriç'in yukarıdaki sözünü destekler ifadelerle diyor ki; "Osmanlıca bilmeyen uzaya gidemez!" Mülakatta okuyacağınız üzere, devamla diyor ki, "Osmanlıca bilmeden uzaya gidilemez demek, şu demektir: Uzaya gitmen için senin çok kaliteli bir bilgi birikimine, bilimsel araştırma geleneğine ve kurumlarına, bir üniversite zihniyetine sahip olman lâzım. Bilim, gelenektir. Bilim, üniversite içinde gelişir ve birikir. Orada bir silsile halinde çoğaltılır, aktarılır. Metinler üzerinden taşınır. Bilimin kendi içinde sağlam bir dili vardır, terminolojiden oluşan; bu öğrenilir ve aktarılır."

Sayın Develi, dikkatlerimizi köklerimize, kültürel kodlarımıza, ilmi birikimlerimize çekiyor. Evet, göklere/ileriye bakarak hayal kurulur, plan yapılır, ümit beslenir; fakat bütün bunları besleyen ve vücuda gelmelerine esas teşkil eden, bize ait olandır. Milletlerin devamlılığı içerisinde günümüze aktarıla-gelen bütünlüktür.

Unutmayalım farkındalık insanın kendisini fark etmesiyle başlar. Bu toplumlar için de böyledir. Şimdi kendimizi hatırlama ve neler yapabildiğimiz fark etme zamanıdır. Köklerimizle buluşma zamanıdır. Maddi manevi baharı solukladığımız şu zamanlarda, toprağa düşmüş bir tohumun umuduna yapışıp, bir taraftan ta derinlere ulaşan köklerimizi fark etme ve tanıma, diğer taraftan istikbali inşa edecek ve güzel meyveler verecek neşv ü nemayı yaşama vaktidir.

Sizleri derginin sayfalarında gezinmeye davet ederken yakınlaşan şuhur-ı selasenizi tebrik eder, milli şuur ve birliğimize vesile olmasını temenni ederim. Kalın sağlıcakla.

Metin Uçar