Dünya Mirası, Edebiyat, Misafir Köşesi

Sueda Kurt Kitaphaber için kaleme aldı.

"Anladım ki anlayacak bir şeylere rast gelmek az şey değil."

Ellerini kulaklarından kaldırıp gerçek seslere kulak vermek istedin. Işığı yaktın. Cama yaklaştın. Pencereyi açtın. Olan biteni az çok anladın. Senin çalıştığın ev, Sabri Usta'nındı. Biraz korktun kalabalığın yanına inmeye.

-Dünya mirasıymış bu sokak. Bu hayatlar saklanmalıymış.

Bunu der demez bu hayatlar kelimesine uzaktan bakındı Sabri Usta'nın eşi.

Bir an yine inmek istesen de izlemeye devam ettin.

-Bu sokakta, bu hayatlar korunmalıymış. Öyle diyor Mühendis Bey. Kaldırımda oturuyorken sordum da öyle dedi.

Miras kalan evinin çatırdayan duvarları, yıkılmış. Kalan bir üç duvar çoluk çocuk oraya oturmuşlar. Bıktım diyor kadın. Bu evden, bu adamdan bıktım. Sabri Usta gelen komşuların, insanların kim olduğuna bakmadan anlatıyor.

- Çocukluğumdan beri bu sokaktayım. İki ev yanımız, bebeklik arkadaşım Rıfat. Bizim bir dostluğumuz vardı ki sormayın. İki gün önce kahvede bi it bıçağı saplayıp kaçtı. Alacağı mı varmış ne.

-Sabri Usta sen kendine bak.

İnsanlar dinliyor, hiç şaşırmadan.

-Yere düştü, onun yanına uçtum. İlk yanına ben giderim yolu yok. Etrafa bakındım. Kim olduklarını göremedim, bulsam, bi bulsam onları ahhh...

Kadın çıldıracak.

-Sabri Usta şaşırdın mı sen? Aklını mı oynattın? Şu duvara bak.

-Yığıldı masaların arasına. Ben en yakınıyım bana düşer. Yokladım yarası ağır. Kalbine baktım durmuş. Gözlerini ellerimle kapattım. Kapatacağım ya, benim arkadaşım yolu yok.

-Sabri Ustaaaaa.

Kadın başladı bağırmaya.

-Bıktım yahu bıktım. Biz nerede kalacağız? Bir duvarına bir çivi çaksak miras diyorlar. Bize babadan kaldı, her işini de Sabri Usta gördü. Dünya mirasıymış, bu sokak. Sokağını bilmem, ev babamdan kaldı diyorum, kalmaz olsaydı. Ah o evlerde otursam büyük büyük, ister miyim burayı, kim ne yapsın? Sabri Usta bıktım, kendine gel, bıktım. Nerede kalacağız? Kendine gel...

Sabri Usta gülüyor, belli belirsiz yerlere bakarak. Kalabalık dağılıyor, yavaş yavaş.