Virgina Wolf’un Kendine Ait Oda’sı, Edebiyat, Faik ÖCAL

Ruhumu, bedenimi ve düşünce dünyamı cinsiyetsiz kılarak kendime ait bir odanın temellerini atmaya başladım. Ben Virginia, özgür ruhlu kadın. Yalnız bir kadın olarak doğurmuştum kendimi odamda ve bir erkek gibi bırakacaktım kırılgan bedenimi Ouse Nehri'nin karanlık sularına. Kimseler olmayacaktı. Kimseler hiç olmamıştı.

Erkekler faşistti, ben feministtim ve bir kadın olarak girdiğim odamda kendime göre dünyalar kuruyordum, yıkıyordum. Hiç kimselerden korkum yoktu. Bütün korku duvarlarını yıkmıştım, sevdiklerimin ölümleriyle.

İki cihan savaşı arasında açmıştım gözlerimi. Nedensiz ve hesapsız ölümleri görmüştüm. Erkeklerden nefret eder olmuştum, kadınlardan uzaklaşmıştım. Kendimi odama atmıştım can havliyle. Odamda kimselerin olmadığı bilmek beni huzurlu ve güçlü kılmaya yetiyordu. Huzurluydum ve güçlüydüm, bu yüzden odamdan Ouse'ye geçmek hiç zor olmayacaktı.

Kendimi affetmiştim. Shakespeare'i sevmiştim. Odamda bir başıma kaldığımda içimdeki Shakespeare ile konuşmaya başlamıştım. Ben gidecektim ama içimdeki Shakespeare ardımda kalacaktı. İçimdeki Shakespeare dünyanın en ıssız olduğu vakitlerde Ouse Nehri'nin kenarına gelecekti ve kitaplarımı bana okumaya başlayacaktı.

Dışa Yolculuk'ta bir başkası olacaktım. Dünyadan umudunu kesmiş, hepten kendine yönelmiş bir yalnız gezer. Dışa Yolculuk'u annemin ölümün gölgesinde yaptım. Annem bana Ouse Nehri'ni sevdirtmişti., annem bana Ouse Nehri'nin karanlıklarındaki cesedimi göstermişti. "Bu senin cesedin, geçmişin ve geleceğin. Ona sahip çık. Onunla barış. Onu benimse" demişti. Son sözleriydi.

İçimdeki Shakespeare Gece ve Gündüz'ü okumaya başladığında eski dostlarım Katherina, Mary ve Ralph'i bir başka özler olmuştum. Aynı ritimle, aynı akışla, aynı yakıcılıkla Gece ve Gündüz hayal kurmak yegane hakikatim olmuştu.

İçimdeki Shakespeare Dalgalar'ı yüzüme okuduğunda içimdeki son umut kırıntıları da yok olmuştu. Dalgalar beni olduğundan başka göstermeyecekti. Sadece kafamdaki cesedi Ouse'ye taşıyordum, cesetlerin yerlerini değiştiriyordum. Böyle yaparak umutlarımı kıran Dalgalar'ın acısını hafifletmeye çalışıyordum.

Bayan Dalloway gibi ağlayabilir misin, içimdeki Shakespeare? Ağla ve dindir Ouse'nin akışını. Ben kendimde değilim. Belki kendimde olmadığım için önce kendimi odama sonra da odamdan Ouse'ye attım.

Kendinde olmak ne demektir, Shakespeare? Kendinde olmak ruhunu cinsiyetsiz kılarak özgür düşünmek midir? Kendinde olmak kendi beden aynasında bir başkasını görmemek midir? Ne benim bir beden aynam oldu ne de bir başkasını gördüm. Kendi odamda hep hayaller kuran, hayaller aleminde yaşayan yalnız ama güçlü bir kadındım.

Son görevini yapabilirsin Shakespeare. Annemin ölü elleriyle ölmek üzere olan ellerimden tut ve beni Ouse nehrine götür. Gerisi ben hallederim. Aynasız bedenimi Ouse Nehri'nin karanlık sularına bırakmasını bilirim.

Kendine Ait Bir Oda

Virginia Wolf

Şule Yayınları

Çev. Mustafa Sarı

Sayfa 134

İstanbul, 2018